خبرگزاری اسپوتنیک در گزارشی از قول اسکات ریتر نوشته که خلبانان افغانی که راهی اوکراین می‌شوند، در ماموریت‌های انتحاری به کار گرفته خواهند شد؛
به گزارش رانیامدیا ، در این گزارش آمده:
اوایل هفته گذشته یک منبع مطلع به اسپوتنیک گفت که پنتاگون قصد دارد خلبانان سابق نیروی هوایی افغانستان را برای ترمیم نیروی هوایی اوکراین- که توسط ارتش روسیه نابود شده است- استخدام کند. به گفته این منبع؛ گفته می‌شود که این خلبانان در کالیفرنیا آموزش می‌بینند و در نهایت از طریق لهستان به اوکراین اعزام خواهند شد.
این ایده که اسکات ریتر افسر اطلاعاتی سابق تفنگداران دریایی آمریکا و بازرس تسلیحات سازمان ملل آن را به کنایه فانتزی و فوق‌العاده خوانده، در صورتی که حقیقت داشته باشد به معنای مرگ حتمی داوطلبانی خواهد بود که به قدر کافی احمق هستند که با چنین موضوعی موافقت کنند.
در حقیقت ظاهر این ایده فوق‌العاده به نظر می‌رسد. با این حال این فوق‌العاده بودن به معنای کامل و خوب این واژه نیست و حتی بیشتر فانتزی و غیر منطقی بودن آن را مدنظر دارد. انگار خواسته باشی یک آیتم فانتزی را توصیف کرده باشی. فانتزی و بی‌معنی. چرا که نقطه قوت یک سرباز افغان- یا هر ملیت دیگری- پیوند او با سرزمین، مردم، فرهنگ و اقوامش است و وقتی این سربازان را از این چیزها دور می‌کنی، آن سرباز عملاَ همه این‌ها را از دست می‌دهد. بنابراین این تصور که این نیروهای سابق یک دارایی ارزشمند آموزش‌دیده، توانا و شایسته‌اند که در هر نقطه از جهان می‌توان به برق متصل کرد و از توان‌شان استفاده کرد، یک تصور مضحک است و باعث می‌شود سفر به اوکراین برای هر نیروی افغان که بخواهد طبق قرارداد عمل کند، یک سفر یک طرفه و به عبارت بهتر یک ماموریت انتحاری است.
این سرباز سابق که در حال حاضر به عنوان تحلیلگر مستقل نظامی کار می‌کند، با تأکید بر این که هر سربازی در جغرافیای خودش بیشترین کارایی را نشان می‌دهد؛ درباره خلبانان نظامی افغان بر این موضوع تاکید می‌کند که این خلبانان بیشتر با هواپیماهای ساده آشنا هستند، نه هواپیماهای پیشرفته و سیستم‌های دفاع هوایی- که باید در اوکراین از پس‌شان برآیند.
اسکات ریتر در ادامه انتقاداتش را تکرار می‌کند: «خلبانان افغان نمی‌دانند چگونه در یک محیط مدرن دفاع هوایی زنده بمانند. بنابراین بی‌تردید در همان روز اول عملیات خواهند مرد و هر کسی که آنها را آموزش می‌دهد قطعاَ این موضوع را می‌داند. جالب این که خود خلبانان افغان هم این را می‌دانند. بنابراین کل ماجرا بیشتر شبیه یک ایده‌پردازی در فضای رسانه‌ای و مطبوعاتی به نظر می‌رسد- که کسی مقاله‌ای چیزی نوشته و بقیه هم بدشان نمی‌آید به این موضوع فکر کنند. اما من نمی‌توانم تصور کنم که حتی یک تصمیم‌گیرنده واقعی از این عمل حمایت کند».
به عقیده این افسر بازنشسته اطلاعاتی؛ اگر این اطلاعات درست و واقعی باشند، می‌توان گفت که شاهد اقدامی واقعاً ناامیدکننده از سوی پنتاگون هستیم: «این یک اقدام ناامیدانه است که تلاش کنیم مردانی را که آموزش‌های رزمی بسیار خاصی مربوط و مختص واقعیت‌های افغانستان دیده‌اند، تغییر کاربری داده و از آنها در جنگ اوکراین برای پر کردن جاهای خالی استفاده کنیم. این کار واقعاَ جز این نیست. حتی تلاش برای تغییر دادن بازی یا تغییر شکل میدان نبرد با ورود یک نیروی تعیین‌کننده جدید نیز نیست. بلکه یک اقدام از قبل شکست‌خورده است. و البته این شکست نه تنها به معنای مرگ افغان‌هایی خواهد بود که به اوکراین فرستاده شده‌اند، بلکه به معنای از دست رفتن پول و سرمایه‌گذاری انجام‌شده نیز خواهد بود و البته هدر رفتن زمان صرف‌شده- که می‌توانست برای هدف بهتری استفاده شود. این اقدام در واقع اوکراین را ضعیف‌تر خواهد کرد».
او می‌‌افزاید که دلیل فرار خلبانان سابق نیروی هوایی و نیروهای ویژه افغانستان از این کشور این بود که نمی‌خواستند بمیرند؛ بنابراین فرستادن آنها به جنگی که مرگ حتمی به دنبال دارد، تصمیمی مضحک خواهد بود.
به گفته ریتر؛ «اما این اتفاق تنها در صورتی می‌تواند رخ دهد که به این خلبانان به عنوان مردانی ناامید و خسته قول داده شود که در صورت حضور در جنگ اوکراین مثلاً از خانواده‌های آنها مراقبت خواهد شد یا وعده‌های دیگری از این دست داده شود. می‌توان به جرات گفت که یک مرد تنها در چنین قراردادی وارد این تاریکی می‌شود. اما این خبر فرض را بر این گذاشته که تعداد قابل توجهی از مردان افغان می‌خواهند در اوکراین بجنگند. اما جنگ برای چه؟ به چه دلیل؟ آیا اوکراین برای آنها علت و انگیزه جنگ است؟ نه! آیا پول کافی برای جبران مرگ محتوم آنها وجود دارد؟ شک دارم».
ریتر تأکید و تصریح می‌کند که اگر قصد این افراد خودکشی بود، این کار را در افغانستان در جنگ با طالبان در سال 2021 انجام می‌دادند، به‌جای این‌که از کشور فرار کنند و خود را به جای امن‌تری برسانند و بعد برای جنگ به اوکراین بروند.
عمر صمد، سفیر پیشین افغانستان در فرانسه، کانادا، اتحادیه اروپا و ناتو به اسپوتنیک می‌گوید که استفاده از خلبانان افغان شاهدی صادق بر استیصال می‌تواند باشد، ولی با این حال آن‌قدرها هم که در نگاه اول به نظر می‌رسد، ممکن است تصمیمی خارق‌العاده نباشد: «اگر این خبر درست باشد، به معنای استیصال است، به این معنی که اوکراین به رغم حمایت کشورهای غربی احساس فشار می‌کند و بنابراین می‌خواهد بخشی از آن را چه از نظر امکانات و تجهیزات نظامی، و چه از نظر پرسنل برای مبارزه با روس‌ها برون‌سپاری کند. در این راستا چند وقتی هم می‌شود که شایعاتی درباره استفاده از افغان‌ها مطرح شده است. در واقع این خبر تازه‌ای نیست، اما در وهله اول نشانه آن است که ده‌ها هزار نیروی نظامی افغان پس از سقوط کابل در ماه اوت 2021 در سراسر جهان پراکنده شده‌اند».
تابستان گذشته، پیش از فروپاشی ارتش افغانستان نیروی هوایی این کشور بیش از 180 هواپیما و هلیکوپتر و بیش از 7000 نیروی انسانی داشت. در هفته‌های پایانی آگوست سال گذشته 48 هواپیما و هلیکوپتر پیشرفته این کشور به تاجیکستان و ازبکستان پرواز کردند- که در نهایت دوازده هلیکوپتر از آن گروه به پایگاه نیروی هوایی در آریزونا رسیدند. نیروی ویژه ارتش افغانستان نیز حداقل 30000 سرباز داشت. ارتش و دولت افغانستان اما در حالی که نیروهای ناتو و آمریکا هنوز از این کشور خارج نشده بودند، فروپاشیدند و بدین‌سان ملت‌سازی 20 ساله غرب در این کشور به پایان رسید و طالبان تقریباً بر کل افغانستان تسلط پیدا کرد…
