پیروزی‌های انتخاباتی چهره‌های افراطی از قبیل جورجیا ملونی و خاویر مایلی خبر از حرکت دنیا به سمت پوپولیسم نئولیبرال می‌دهد.خبرگزاری الجزیره نوشته که پیروزی‌های انتخاباتی چهره‌های افراطی از قبیل جورجیا ملونی و خاویر مایلی خبر از حرکت دنیا به سمت پوپولیسم نئولیبرال می‌دهد.به عقیده نویسنده این مطلب؛ رهبران ایتالیا و آرژانتین نماینده برند جدیدی از پوپولیسم هستند که به جای خدمت به مردم، به دنبال خدمت به نظم نئولیبرال است.
به گزارش خبرگزاری الجزیره؛ زمانی که خاویر مایلی «شورشی» راست افراطی در انتخابات ماه نوامبر به عنوان رئیس‌جمهور آرژانتین انتخاب شد، جورجیا ملونی نخست‌وزیر راست افراطی ایتالیا اولین رهبر اروپایی بود که به او تبریک گفت. مایلی هم البته در ماه فوریه، با دیدار از ایتالیا- و تبدیل این کشور به اولین کشور اروپایی که به عنوان رئیس‌جمهور از آن بازدید کرده- لطف جورجیا ملونی را جبران کرد. از آن زمان به بعد، این دو رهبر جز ستایش از یکدیگر چیزی بر زبان نیاورده‌اند.
البته با توجه به دیدگاه‌های راست‌گرایانه و مواضع و جایگاه سیاسی مشترک این دو- که از مخالفت با سقط جنین گرفته تا رفتار و گفتار خصمانه با جامعه دگرباشان جنسی را شامل می‌شود- حمایت سرسختانه ملونی و مایلی از هم جای تعجبی ندارد. روی کاغذ، هر دوی آنها پوپولیست‌های محافظه‌کاری هستند که از ناامیدی مردم بهره جسته و روی نفرت فزاینده آنها از سیاستمدارانی که به نظرشان در خدمت «نیروهای گلوبالیستی» هستند، سرمایه‌گذاری می‌کنند. اما پیوند بین این دو رهبر صرفاً به خاطر وابستگی ایدئولوژیک‌شان نیست. در واقع، سیاست‌های مایلی و ملونی به هیچ وجه قابل تعویض با هم نیست: نخست‌وزیر ایتالیا رهبری یک حزب دولت‌گرای ناسیونالیست با پیوندهای تاریخی با فاشیسم را بر عهده دارد و این در حالی است که رئیس‌جمهور آرژانتین خود را یک آزادی‌خواه و یک «آنارکو سرمایه‌دار» معرفی می‌کند. در حالی که ملونی به دنبال مهار و کاهش مهاجرت است، مایلی تاکنون تا حد زیادی نسبت به این موضوع بی‌تفاوت بوده است. در واقع به نظر می‌رسد مهم‌ترین عاملی که این دو رهبر را به هم نزدیک می‌کند، اعتقادات ایدئولوژیک مشترک‌شان نیست، بلکه «پوپولیسم نئولیبرالی» ریاکارانه‌ای است که آنها در خدمت امپریالیسم غربی اعمال می‌کنند.
در حقیقت مروری گذرا بر اصلاحات اجتماعی که این دو رهبر در دوران قدرت خود انجام داده‌اند، روح نئولیبرالی به‌اصطلاح پوپولیستی آنها را آشکار می کند.
مایلی در انتخابات ریاست‌جمهوری آرژانتین با سوار شدن بر موج خشم مردم نسبت به چند ده سال بحران اقتصادی و فساد فلج‌کننده در این کشور پیروز شد. او قول داد که سیستم را احیا خواهد کرد و شعار اصلی کمپین انتخاباتی‌اش هم «بیرون انداختن همه آنها» بود که به نخبگان آرژانتین و سیاستمداران سنتی این کشور اشاره داشت. او در زمان انتخابات وعده داد که هزینه‌های دولتی را از طریق خصوصی‌سازی کاهش خواهد داد و با کاهش تورم پول را به جیب مردم رنج‌کشیده آرژانتین بازخواهد گرداند. با این حال سیاست‌های او فعلا در عمل چیزی جز بدبختی بیشتر باعث نشده و به صراحت نیز اعلام کرده که هیچ علاقه‌ای به جلب رضایت عمومی که او را به قدرت رسانده، ندارد.
در ایتالیا نیز اعتبار پوپولیستی ملونی به همان اندازه مایلی زیر سوال رفته است.
