به باور کارشناسان اقتصادی نشریه اکونومیست؛ صعود کره جنوبی ریشه در رشد اقتصادی سریع این کشور در زمینه بهره‌وری دارد- و این موضوع به خوبی می‌تواند صعود کره جنوبی را توضیح دهد.
به گزارش رسانه رانیا، گزارش اکونومیست با اشاره به پیشینه نزدیک دو کشور ژاپن و کره جنوبی آغاز می‌شود؛ یعنی سال‌های بعد از جنگ دوم جهانی و حوالی سال‌های آغازین دهه شصت میلادی- که ژاپن و کره جنوبی در سال ۱۹۶۵ با هدف عادی‌سازی روابط خود یک قرارداد اقتصادی منعقد کردند، که به گفته نویسنده اکونومیست بعدها گفته شد که به شدت به نفع پارک چونگ هی، دیکتاتور کره جنوبی تمام شده است.
اکونومیست با اشاره به این که طبق قرارداد منعقد شده در سال ۱۹۶۵، دیکتاتور وقت کره جنوبی توانست ۸۰۰ میلیون دلار وام و کمک‌های بلاعوض و البته شراکت و سرمایه‌گذاری ژاپنی‌ها را در صنایع زیرساختی کره از دولت ژاپن دریافت کند؛ نوشته که این توافق نه تنها موتور اقتصادی کره جنوبی را تقویت کرد، بلکه چنان برای اقتصاد این کشور کارآمد بود که رشد بیش از هفت درصدی تولید ناخالص داخلی سالانه را به‌طور متوسط در پنج دهه آینده به ارمغان آورد. رشدی که در نهایت باعث شد کره جنوبی به یکی از رقبای اصلی اقتصادی ژاپن تبدیل شود.
نویسنده اکونومیست در ادامه نکته اصلی این مقدمه مطول را عنوان کرده و به نقل از ریچارد کاتز، اقتصاددان بین‌المللی عضو شورای کارنگی می‌گوید که طبق داده‌ها و یافته‌های بانک جهانی، تولید ناخالص داخلی کره جنوبی در نهایت بعد از نیم قرن به ژاپن رسیده و البته با ادامه این روند از این کشور پیشی خواهد گرفت. در واقع اکونومیست به نقل از گزارش بانک جهانی این نکته را عنوان کرده که تولید ناخالص داخلی کره جنوبی که به ازای هر نفر با نرخ برابری قدرت خرید اندازه‌گیری شده، در نهایت در سال ۲۰۱۸ از ژاپن سبقت گرفته است.
در ادامه گزارش این نشریه؛ بعد از اعلام این آمار و ارقام به نقل از ریچارد کاتز آمده:
البته در حال حاضر اقتصاد کره جنوبی هنوز و هم‌چنان بسیار بسیار کوچک‌تر از اقتصاد ژاپن- استعمارگر سابق کره- است. موضوعی که بی‌ارتباط با جمعیت این کشور نیست- که در این زمینه هم جمعیت ژاپن بیش از دو برابر جمعیت کره جنوبی است. در این میان کتمان نمی‌توان کرد که تولید ناخالص داخلی کره جنوبی به ازای هر نفر هم- که بر اساس نرخ ارز بازار اندازه‌گیری می‌شود- هنوز ۲۱ درصد کمتر از تولید ناخالص داخلی ژاپن است.
با این حال محاسبه تولید ناخالص داخلی به ازای هر نفر که با نرخ برابری قدرت خرید اندازه‌گیری شده؛ حکم به نتایجی متفاوت می‌دهد. در واقع طبق این معیار و با لحاظ کردن تفاوت قیمت کالاها و خدمات و البته مسایلی مانند هزینه حمل‌ونقل عمومی و حتی معیارهای ارزشگذاری اقتصادی خود اکونومیست ( که مبنایی بهتر برای مقایسه استانداردهای زندگی بین کشورها در اختیار قرار داده است)؛ شکاف بین کره جنوبی و ژاپن در حال کاهش است. چنان که در ماه‌های اخیر هم یک مطالعه که توسط یکی از اتاق‌های فکر مرتبط با مرکز تحقیقات اقتصادی ژاپن به انجام رسیده، نشان می‌دهد که کره به عنوان همسایه غربی ژاپن در سال ۲۰۲۷ و تایوان هم در سال ۲۰۲۸ به ژاپن رسیده و یکی دو سال بعد هم از این کشور پیشی خواهند گرفت.
به باور کارشناسان اقتصادی نشریه اکونومیست؛ بخش قابل توجهی از این تغییرات به تفاوت در بهره‌وری این دو کشور مربوط می‌شود. در این زمینه باید به این نکته اشاره کرد که از آغاز هزاره جدید تولید ناخالص داخلی به ازای ساعت کار در کره جنوبی دو برابر شده است. این در حالی است که افزایش این معیار در ژاپن- که چند دهه متوالی است که از پایین بودن رشد بهره‌وری رنج می‌برد- کمتر از یک چهارم بوده است. عملکرد ضعیفی در زمینه پایین بودن بهره‌وری- که بخشی از دلایل آن پیر شدن و هم‌چنین کاهش جمعیت ژاپن بوده. اگر این موضوع را در کنار این واقعیت قرار دهیم که دولت و کسب‌وکارهای ژاپن برخلاف کره جنوبی در دیجیتالی‌شدن نیز کند عمل کرده‌اند، راز رشد به‌مراتب سریع‌تر کره جنوبی آشکارتر خواهد شد.
این امر در حالی باعث نزدیک شدن و کاهش شکاف اقتصادی بین ژاپن و کره جنوبی شده؛ که باشگاهی متشکل از کشورهای عمدتاً ثروتمند دنیا پیش‌بینی کرده‌اند که رشد بهره‌وری نیروی کار کره جنوبی در سال‌های آینده نیز ادامه خواهد داشت و البته این امر که با سرعت به‌مراتب بیشتری نسبت به ژاپن صورت خواهد گرفت، رشد سریع‌تر و بیشتر کره جنوبی را موجب خواهد شد و رویای دیرینه‌سال این کشور برای سبقت از ژاپن را بیشتر از همیشه تعبیر خواهد کرد.
در سطور پایانی این گزارش می‌خوانیم:
البته کره جنوبی هنوز نباید همسایه خود را دست‌کم بگیرد و در محاسبه رقبای آینده‌اش این کشور را کاملاً از قلم بیاندازد. اقتصاد ژاپن اغلب قوی‌تر از آن چیزی است که تصور می‌شود. کره‌ای‌ها هم‌چنین در مورد صعود خود نیز نباید مطمئن و مغرور شوند. به هر حال روند حرکت و مسیر کره جنوبی تندتر بوده؛ و به این دلیل که این کشور حرکتش را از یک جایگاه بسیار بسیار پایین‌تر آغاز کرده، حرکت و رشد اقتصادیش بیشتر و بهتر به چشم آمده است.
کره‌ای‌ها هم‌چنین این موضوع را هم نباید نادیده و ناگفته بگذارند که صنایع سنگین که در تمام سال‌های اخیر موتور محرک رشد اقتصادی و صنعتی کره جنوبی بوده، اخیرا با توجه جدی‌تر جهان به عوامل محرک و البته تبعات تغییرات اقلیمی، دارد از عامل اصلی تحرک اقتصادی و صنعتی به یک مسئولیت بزرگ تبدیل می‌شود.
نویسنده در پایان توجه اقتصاددانان کره را به واقعیت دیگری هم معطوف می‌کند: اگر این موضوع را هم مدنظر قرار دهیم- که در چشم‌انداز مردم کره جنوبی نیز شرایط و فشارهای جمعیتی مشابه با شرایط ژاپن قابل مشاهده است؛ دشواری‌های پیش‌روی اقتصاد کره جنوبی بهتر خود را نشان خواهد داد. به هر حال کره‌ای‌ها در سال ۲۰۲۰ برای اولین بار شاهد کاهش جمعیت کشورشان بودند- که این امر برای بسیاری از کارشناسان اقتصادی این کشور طلیعه چالش‌ها و بحران‌هایی بود که اقتصاد ژاپن در تمام سال‌های اخیر با آن‌ها دست و پنجه نرم کرده است و حالا انگار سر و کله‌شان در کره نیز پیدا شده است!